فکر

می خندم

با انرژی و محکم

حرف می زنم شادی پخش می کنم

دوستان جمعند و من پروانه ام

از درون می سوزم

پروانه نیستم

خالی ام 

تنها

داغ بر سینه خفه می کند گلو

داد می زنم در درونم

فریاد می زنم . درد می کشم

می گریم 

اشک می ریزم و چرا می گویم

دوستان جمعهند و ما می خندیم با دوستان در جمع

دلم از چمدان تنهایی سهراب هم تنگتر و کم جا تر مانده پر از خالی

و سنگین از حجم بالای تنهایی