دیشب را گذراندم و شب دم دمای ظهر خواب کسی را دیدم که این روزها تنها پسری است که با هم گاه گداری تبادل اس ام اس داریم و گاهی احوال هم را جویا می شویم ولی خوب هم اون سرد هم من سرد تر
نمی دونم شاید اگر این بار امد تهران جور دیگری رفتار کنم!؟ شاید
همه چی بستگی به اون داره ولی دوست دارم موضوع را با او در میان بگذارم و از این به بعد جور دیگه ای با هم حرف بزنیم .
نمی دونم چقدر موفق می شم ولی خوب با کمی تدبیر همه چی درست خواهد شد حتما
خیلی وقت بود دیگه سراغ نوشتن نیامده بودم. ولی خوب معتاد باز دوباره اگر موادش فراهم باشه وسوسه می شه و می ره جلو من هم که معتاد نوشتنم معتاد اینترنت معتاد دنیای مجازی ،پس گله ای نیست به ما ....
و اما
چند صباحی است که بدجور دلتنگم دلتنگ وجود خالی اش که حجم نادیده گرفته شده ۲۷ ساله بدنم را بپوشاند انکس که هنوز پنهان است. بدجور دلم بهانه اش را می گیرد و سینه التهاب خواستنش را.
خسته شدم بس که به دنبالش در کور ترن نقطه تاریکی وب گشتم دیگر خسته تر از انم که فضای خالی ذهنم را جایگاه حضورش گوش مالی دهد.
ولی هست می دانم انقدر به من نزدیک است که زنانگی ام همان که سالهای درازی است گرد بی توجه ای بر ان نشسته تکان خورده و حال حتی سینه هایم به ارزوی لمس دستان گرمش به بهانه های مختلف خاریدن و خواسته شدن خود نمایی ها می کنند که مرا در شگفتی بی نظیر فرو می برند این دو!
و انها بودند که حرفهای عمیق نزده ام را کنون به تصویر این مجازیت می کشند. این دو حجم یرجسته لمس ناشده!
خواهان تو و مهربانی شهوت انگیز عاشقیت هستند،همسرم
کجایی؟!